Mijn jongste dochter is op een punt gekomen dat ze af en toe eens een middagdutje kan overslaan (zodat ze niet rond half 10 's avonds nog loopt te feesten, maar dat terzijde).
Vandaag was weer zo'n dag, een middagdutjesloze-woensdag. En ach, de jongens hadden het er al weer een tijdje over: "wanneer gaan we weer naar mama's atelier?" Vandaag dus. Met een missie: 'n knutsel met gipsverband uitproberen. Leuk spul wat nogal tot de verbeelding spreekt om dat het iets 'echts' is, wat ze in het ziekenhuis ook gebruiken. En echt zo moeilijk niet om mee te knutselen. Nee echt niet. Behalve......Als je 'n bijna 7-jarige, een kleuter en een peuter bij elkaar zet. De een schat zichzelf op knutselgebied vrij hoog in, compleet met bijbehorende projecten. De ander wil daar niet voor onder doen maar heeft toch echt iets kleinere handjes (en ook 'n iets kleiner geduld). En de derde vindt alles wat maar met knutselen te maken heeft fantastisch... voor maximaal 5 minuten. Tja, dat had ik zelf natuurlijk ook wel kunnen bedenken, maar soms kies ik ervoor om die waarschuwende stemmetjes ergens in mn achterhoofd gewoon te negeren en te denken: "Ach, dat loopt wel los".
Het begon prima. Ik haalde mijn 'schatkist' te voorschijn. Gewoon 'n grote bak vol met allerlei friemeltjes en frummeltjes die anderen waarschijnlijk allang zouden hebben weggooid. Een schot in de roos. Alledrie begonnen ze te grabbelen en te graaien (dat de peuter ook in de schatten van haar twee grote broers probeerde te graaien was maar 'n klein minpuntje).
Al die leuke rommeltjes zouden de onderdelen worden van het te maken dier/ding, maar eerst moesten we het lijf nog maken. Stukken krant verfrommelen en in een zakje stoppen, veel tape eromheen draaien en voila. Klinkt niet zo moeilijk toch? Wel als er eentje bedenkt dat het lijf moet lijken op het schild van een schildpad, de ander z'n proppen net niet hard genoeg aandrukt waardoor het zakje steeds overstroomt (en z'n oogjes daardoor ook eventjes, aaaah) en de peuter na 1 propje op zoek gaat naar ander vertier.
Alleen... toen bleek maar weer eens dat peuters dingen soms toch net iets anders kunnen doen dan je bedoelde. Toen ik oudste zoon ineens in een lachstuip onder de tafel zag schieten bleek dat de verf in plaats van op het geprinte gezichtje, mooi uitgesmeerd was over haar echte gezichtje. Een gezichtje dat onder de flitsende kleuren straalde van trots (of was het toch ondeugd?).
Na een kleine provisorische poetsbeurt maar snel de jongens aan het gipsverband knippen gezet. Daar kon niks mee misgaan. Nee, echt niet. Dit onderdeel was 'n eitje. Pfoe.
Gipsverband verwerken is ook zo'n eitje. Ik heb het een keer voorgedaan: haal een lapje een keer heen en weer door een teiltje water, 'flop-flop', en leg het op je bouwwerk. De 7-jarige met de grote ideen en de kleuter met de kleine handjes hadden dit al snel onder de knieen. Maar ik was even vergeten dat de woorden 'flop-flop' in combinatie met een bak water een magische aantrekkingskracht hebben op een peuter. Op het moment dat ik een heel enthousiast 'flop-flop' uit haar hoekje hoorde komen zag ik een van m'n notitieblaadjes in de bak water verdwijnen, en het andere handje reikte al naar de stukjes gipsverband van de broers (die dat ook zagen waardoor het vredige 'flop-flop' ineens overstemd werd door een soort brandalarm). Dus voor de kleine knutselaar ook een paar stukjes verband die ze gezellig allemaal bovenop haar eigen propjeszakje flopflopte.
En nu staan er dus 2 (en 'n stukje) gipsen beelden te wachten op de volgende keer dat we naar het atelier gaan, zodat we ze kunnen beschilderen. Maar dan misschien toch maar zonder het enthousiasme van de peuter...
PS: Gaandeweg schoot me wel alvast de naam voor deze beelden te binnen: "Gipsen Grrmbls". Waarom? Ach, zomaar n uitdrukking die me vanmiddag 'n paar keer door het hoofd schoot...
Reacties
Een reactie posten