Bij knutselen met geryclede materialen zien je waarschijnlijk bergen wc-rolletjes voor je, de nodige eierdozen en misschien ook nog wel wat dopjes en kurken. Maar er kan nog meer. En soms komt dat 'meer' op een onverwacht moment vanuit een onverwachte hoek:
Vanavond haalden we ons eten bij André, een thuiskok hier in de straat die maaltijden maakt om van te watertanden. Hij bood zijn excuses aan dat hij was afgestapt van de herbruikbare vakkenborden. Ze kwamen niet of juist vuil terug. Zo gaat de lol er natuurlijk wel 'n beetje af, dat begrijp ik best. En terwijl hij de styrofoam bakjes vulde en de kuipjes salade erbij zette vertelde ik hem dat ik het eigenlijk helemaal niet zo erg vond. Nee, niet dat ik de groei van de afvalberg nu zo toejuich, ik zag mogelijkheden!
Want die grote bakken, die zijn fantastisch voor een vrij eenvoudige druktechniek. Met een potlood teken je er wat op (nou ja, 'in' eigenlijk), je rolt er verf overheen (bij gebrek aan roller veeg je het er met een doekje overheen) en je legt er een papiertje op. Even overheen wrijven en je eerder gemaakte tekening staat wit uitgespaard tussen de verf op je papier. Kind kan de was doen! En in ons geval: kind kan z'n eigen geld drukken! Want mijn jongens blijken een stevige handelsgeest te ontwikkelen: regelmatig wordt alles overhoop gehaald om winkeltje te spelen, en op veel vragen komt het antwoord: "Dan moet je eerst betalen!". En wat is er nou leuker dan betalen met je eigen geld? De (overigens met veel smaak leeggeten) bakken staan nu bij de afwas te wachten op hun nieuwe leven als knutselmateriaal.
En die vrij nietszeggende saladebakjes? Nou, die zeggen dus eigenlijk best veel! Ooit weleens gezien dat veel plastic op de onderkant 'n code heeft? In een klein driehoekje, gemaakt van pijltjes, staat een cijfer. En als dat cijfer nou een 6 is... dan heb je beet! Dan heb je niet zomaar een bakje te pakken, maar een stuk krimpiedinkie vermomd als bakje! En ben je nu nog steeds compleet blanco: Dat is dat plastic waar je op tekent, je daarna in de oven legt en het korte tijd later zo'n 3 keer kleiner en dikker er weer uithaalt. Pure magie! En daar verpakt Andre dus z'n salade in!
Beetje veel uitroeptekens he? Nou, zo zat ik dus ook aan tafel. Met drie compleet blanco kijkende kindergezichtjes naast me. Okee, op twee ervan schemerde een licht verwachtingsvolle blik (want mama had weer eens wat) en de derde was allesbehalve blanco want er was net n halve kippenpoot in verdwenen... Maar ik was dus heel enthousiast. Dit was recyclen 'the next level'. En wordt er anders na het eten vaak nog gevraagd om even te spelen of 'n filmpje te kijken, nu werd er gevraagd om nununu! dat krimpiedinges te gaan doen.
Na wat geexperimenteer met watervaste stiften, 'n schaar en 'n perforator verdween het eerste stukje de oven in. Na twee minuten kwam het er veel kleiner en zo krom als 'n hoepeltje weer uit. Onder opgewonden driekoppig gejuich voelde ik me net een middeleeuwse smit terwijl ik 't minidingetje weer recht probeerde te buigen. Okee, 1 minuut (op zo'n 200 graden) bleek dus ook voldoende. (Oja, en de grap is dat alle ribbelrandjes in de oven gewoon plat worden, je kunt dus echt alle stukjes van 't bakje gebruiken.)
En zo hadden we vanavond 'n heerlijke maaltijd, gratis knutselmateriaal, 'n leuk experimentje en 'n moeder die weer een stukje gestegen is in de knutselachting van haar kinderen. Win, win, win en win!
Reacties
Een reactie posten