Peuter Proefkonijntje

Het grootste knutselboek zit in mijn hoofd (en okee, ook wel n beetje op Pinterest). Ideeën genoeg, in alle soorten en maten, niks is te gek en alles kan.

Dus niet. In mijn hoofd wel ja, maar de praktijk, met echte kinderen, is toch vaak een tikkeltje anders. En het mooie is dan dat er al knutselend nieuwe ideeën ontstaan, aanpassingen aan de originele opdracht, maar ook totaal andere dingen waarbij je je afvraagt wat toch in hemelsnaam ooit het uitgangspunt was.

Zo'n dag was het vandaag. Ik nam mijn jongste proefkonijntje Imme van 2 mee naar het 'aateljeeee' om wat PeuterProjecten uit te testen. En meteen maakte ik De Klassieke Fout: er stond te veel op tafel. Want peuters zijn eigenzinnige wezens. Als ze iets zien, dan willen ze het hebben. Correctie: dan MOETEN ze het hebben. Onderwerp van Imme's begeerte was dit keer een mooie felpaarse perforator. Ik had bedacht dat ik samen met haar een kunstwerk wilde maken van stukjes knutselrubber die zij aan een ijzerdraadje zou prikken. ZIj had bedacht dat ze die perforator wilde hebben...

Imme had lol, en mijn hoofd draaide op volle toeren met het gegeven: 'peuter en perforator' en alle bijbehorende knutselideeen. Nadat de stukjes rubber van de (volgens de eigenzinnige peuter) hoognodige gaatjes waren voorzien kwamen we dan uiteindelijk bij het volgende punt: Het rubber aan ijzerdraad prikken om zo mooie kleurige kunstwerken te creeren:

Dat vond de peuter leuk. Zo leuk dat ze er wel een volle 5 minuten mee bezig was! Totdat... haar oog viel op een priknaald. En ze die dus MOEST hebben...

Okee, de peuter houdt dus van gaatjes maken. Ik sla 't voor nu even op in m'n mentale knutselboek. Wordt vervolgd.

Het volgende project was stempelen met bubbelplastic. Ik kwam het tegen op Pinterest en het zag er zo mooi uit, dat gingen wij dus ook even doen. Imme werd in haar schortje gehesen en vol verwachting legde ik het eerste hoopje verf op een bord. De bedoeling was dat zij een stukje bubbelplastic vol verf zou smeren, waarna we dat op het papier zouden kunnen afdrukken. Pas nadat ik het een keer enthousiast had voorgedaan drong het tot haar door dat ze nu eens een keer wel de verf ergens anders op mocht smeren dan op het papier. Dus voorzichtig (nu nog wel) ging ze aan de slag.

Al gauw nam mevrouw geen genoegen meer met dat ene hoopje rode verf, dus werd mama-de-knutseljuf gecommandeerd: " Hierrr! Meeh verruf! Nog! Ikke meeh keuruh! Ikke ook meeh kwasjus!" Tuurlijk kleine kunstenaar, leef je uit:

Het afdrukken bleek ook een hit. Samen meppen op een stukje bubbelplastic onder het slaken van de oerkreet: "boemboemboem!" Het ego van mijn kunstzinnige peuter bereikte grote hoogtes bij het optillen van het plastic. Een bewonderend "waaaaauw". Ze was nu ineens een tovenaar!

Op hoog tempo draaiden we ineens massaproductie:

Na verschillende wauw-ervaringen zag ik mijn peuter-kunstenaar-tovenaar met haar verfknuistjes enthousiast in de oogjes wrijven: "Ikke moe". Handen wassen, zooi 'n klein beetje opruimen (o wat hou ik van m'n atelier!) en naar huis. Het was weer een verhelderend (maar eigenlijk vooral heel leuk en gezellig) ochtendje knutselen met mini-me.