Op school stond de bewuste dag al gemarkeerd op het planbord: Wanneer de boot zou vertrekken uit Spanje. De Boot. Vol Pakjes. Met Sinterklaas. En de Pieten. Op weg naar Nederland.
Hieperdepieperdepieperdepiep (x 'tig)
En wanneer het dan pakjesavond was. En hoe lang dat dat dan nog zou duren. Hoeveel nachtjes slapen. En hoeveel dagen waren dat dan?
Hieperdepieperdepieperdepiep (x 'tig)
Om al dit gehieperdepiep nog een beetje in goede banen te leiden maakten we een aftelkalender. O nee, we maakten drie aftelkalenders, want delen bleek een beetje moeilijk in deze spannende tijd. Drie mijters, drie hoofdjes en een hoop papiertjes, plak en blingbling. De zevenjarige maakte een gedetailleerd gezichtje met lange wimpers ('nee, wenkbrauwen!') en witte wollige bakkebaarden, de vijfjarige viel aan op de blingbling en plaatste iets minder trefzeker schattige apenoogjes in Sint's gezicht en de 2 jarige ging gewoon los met alles (en dat is dan ook de reden dat de goede oude man nu behoorlijk plakkerig overkomt). Samen maakten we nog lange baarden die ik voorzag van evenveel streepjes als nachtjes slapen en voila: de aftelkalenders waren een feit.
Iedere dag kwam vlak voor bedtijd te schaar tevoorschijn en werd er een randje van de baard geknipt, net zo lang tot... de goedheiligman compleet gekortwiekt op onze kelderdeur hangt te wachten tot morgen. Laat dat heerlijk avondje maar komen!
Reacties
Een reactie posten